Kak komunikovať se v slovianskim sviete bez znania jezyka medzislovianskego abo anglijskego? Možna li uživať prosto svoj rodny jezyk i toliko niektore slova medzislovianske?
Na priklad slovo svatba ktore označaje "wedding" abo "marriage". To je stare slovianske slovo ktore už ne jestvuje v jezyku polskim. Nikto go ne uživa ale ono jest v polskiej Wikipedii ako "swaćba" - staroslovianski rytual. Jesli by niekto užil to slovo v govoreniu na primer s Bulgarem, bude normalno rozumeny.
Taky suržyk je to očevidnio dobry krok do vzajemnej komunikacji ale koľko bude treba tych "suržikov"? Suržik rosijsko-ukrainsky, polsko-czesky, slovacko-slovenski, bulgarsko-serbsky itd. A čto jesli streču se predstavniki vsech narodov. Kaky bude veliky chaos jesli vse budu govoriť svoju versiju suržika?
Aby rešiť problem "množstva medzinarodnych suržikov" treba aby byly jasne zakony. Ne každy musi ich uživať, ale dobre aby byl nekaky obyčno prijaty standard. Na priklad fraza "at home". Každy Polak rekne "v domu". Ale kak uvidite na tablicy Levenshteina, pravilna forma bude "doma". Dla Polaka taka versija bude zvučiť "vschodno" ale daže v Czechii abo Slovenii - državach ktore težko bude nazvať "vschodne" - govori se "doma".
Na internete byl dany post aby dasledovať či slovianski suržik, směs vlastnej narodnej gramatiky (v tom pripade polskiej) i cužich slov (medzislovianskich) bude dobre rozumeny. Tekst byl napisany v jezyku polskim ale niektore slova byly medzislovianske:
Jak dogoworić się z inymi Słowianami? Jeśli w każdym języku narodnym zidentyfikujemy owe słowa, które sų sogłasne s językiem międzysłowiańskim i bųdziemy toliko ich używać, a także nauczymy się nowe słowa iz słownika międzysłowiańskiego (na przykład dźwięk -> zwuk), tak otrzymamy konstrukcję typu surżyk/trasianka. Taki język ima lokalną strukturę gramatyczną (nie musimy się uczyć gramatyki) ale temu że ima także dodane słowa iz języka międzysłowiańskiego (głagole, imienniki, przysłowy) jest rozumliwy dla inych Słowian. Czy w taki sposób bolje prosto można goworić s inymi Słowianami?
Як дoгoвoриць сиę з иными Сўoвянaми? Есьли в кaждым йęзыку нaрoдным зидэнтыфикуемы oвэ сўoвa, ктóрэ сų сoгўaснэ с йęзыкем миęдзысўoвяньским и бųдземы тoликo их ужывaць, a тaкжэ нaуцзымы сиę нoвэ сўoвa из сўoвникa миęдзысўoвяньскегo (нa прзыкўaд дзьвиęк -> звук), тaк oтрзымaмы кoнструкцйę тыпу суржык/трaсянкa. Тaки йęзык имa лoкaлнą структурę грaмaтыцзнą (не мусимы сиę уцзыць грaмaтыки) aлэ тэму жэ имa тaкжэ дoдaнэ сўoвa из йęзыкa миęдзысўoвяньскегo (гўaгoлэ, именники, прзысўoвы) ест рoзумливы длa иных Сўoвян. Цзы в тaки спoсóб бoле прoстo мoжнa гoвoриць с иными Сўoвянaми?
Ta tema byla dana na facebooku i tut možete prečitať niektore komentary na pytanie "Jak dogoworić się z inymi Słowianami?".
👤 Oczywiście po angielsku, bo to jest dzisiaj trendy. 😃
👤 in English or in Russian...
👤 Хах, польский, записанный кириллицей выглядит как беларуский)))
👤 Ja bym jednak nie zamieniał "ł" na cyrylickie "y". To było pierwotnie jednak twarde "l" artykułowane przez dotknięcie końcem języka górnych zębów (przy zwykłym l język dotyka podniebienia). Nie przypadkiem odróżniono go w pisowni dodając kreseczkę na "l" właśnie. Owszem, teraz w polszczyźnie dominuje wymowa wargowa jak w "auto", ale na tzw. ścianie wschodniej nadal można słyszeć "ł" przedniojęzykowe. Jeszcze w okresie międzywojennym takiej wymowy wymagano w szkołach i tylko tak mówili aktorzy jeszcze w okresie powojennym i starsi później. Tak mówił mój ojciec. Nadal poprawna jest jedynie pisownia "aua!" i "miauczy", ale potoczna pisownia w internecie dostosowuje się do fonetyki ("ała" i "miałczy"). Mnie to jednak trochę bawi😁
👤 w gwarach polskich niektóry rejonów mówi się "sóm", "sum", z lekką nosówką, np. w mojej rodzinnej wiosce w południowej Wielkopolsce. Aczkolwiek znajomość gwar zanika. Une sum rzodzi godane.
👤 Som, to jeszcze rozumiem, ale sum? Wpływ łaciny.
👤 Żadnej łaciny. Kto z chłopów znał łacinę? Tak się mówiło i jeszcze czasem mówi. Może to ścieśnione "o", może relikt prasłowiańszczyzny? Nie wiem. Podobnie "chodźma", "jedźma" itp. jako "chodźmy" i "jedźmy" itd. Południowie Słowianie też chyba zachowali -mo jako końcówkę czasowników w pierwszej osobie liczby mnogiej. Gwary po części ewoluowały po swojemu a po części zachował archaiczne cechy. Z kolejnych podobieństw mogę wymienić podobieństwo do czeskich końcówek w trybie rozkazującym, czyli np. "dej" zamiast "daj", jak w zdaniu "dej i to" u mnie na wsi i "dej ji to" po czesku. Czyli "daj jej to". W tym gwarowym "sum" to "m" jest słabo wymawiane tak że to brzmi trochę podobnie do nosowego "u". Podobnież to nosowe u istnieje w słowie "wųchej", czyli "wąchaj". Podobno w niektórych wioskach ta nosówka zanikła i słowo brzmi jak "wuchej". U mnie na wsi ludzie mówili (a raczej godali 😉 ) coś na kształt "wųnchej", z bardzo słabym "n". Ciężko to oddać w piśmie. Niektórzy nadal tak "godajų(m)".
👤 Na Mazowszu się spokojnie mówi "som" zamiast są (sou).
👤 to jest takie continuum dialektów, w czasie i przestrzeni. Niestety ich zanikanie zniekształca nieco wyobrażenie na temat ewolucji języka. Natomiast nosowe "u" czyli "ų" jest w jakiś sposób obecne w południowej Wielkopolsce, w niektórych wioskach.
👤 formy "chodźma", "jedźma" pochodzą formalnie z liczby podwójnej. Czyli my dwa chodźma - takie było ich pierwotne znaczenie.
👤 Dzięki za uściślenie. Zdaje się, że w serbskim czy chorwackim jest "idemo" jako "idziemy", tak?
👤 tak... formy "chodźwa", "idziewa", "róbta" są pozostałością po liczbie podwójnej, która była kiedyś obecna we wszystkich językach słowiańskich...obecnie używają jej tylko Słoweńcy i Serbowie Łużyccy...w języku polskim pozostałością po liczbie podwójnej jest np. powiedzenie "mądrej głowie dość dwie słowie"...(w standardowym polskim poprawną formą jest "dwa słowa"...) albo gwarowe formy tj. "Chodźwa" , "idziewa"...
👤 Medžuslavjansky jezyk jest mnogo dobry put za kommunikacije medžu slavjanami
👤 I to jest dobry primer użycia. Ty si napisał "put" ale co ono oznacza? Jesli nauczysz się co oznacza słowo "put" (droga) to zrozumiesz zamysł. Jest to słowo prawdopodobnie z indoeuropejskiego, egzystuje w angielskim "path" i niemieckim "Pfad" oraz w językach jużnosłowiańskich (słoweński, serbskochorwacki). Teraz uż lehko do poznania znaczenia słów "putowanie" (podróżowanie) oraz "putować" (podróżować). И тo ест дoбры примэр ужыця. Если нaуцзыш сиę цo oзнaцзa слoвo "пут" (дрoгa) тo зрoзумеш зaмысл. Ест тo слoвo прaвдoпoдoбне з индoэурoпэйскегo, эгзыстуе в aнгелским "пaтх" и немецким "Пфaд" oрaз в езыкaх южнoслoвяньских (слoвэньски, сэрбскoхoрвaцки). Тэрaз уж лэхкo дo пoзнaня знaцзэня слoв "путoвaне" (пoдрóжoвaне) oрaз "путoвaць" (пoдрóжoвaць).
👤 mimohodom, slovo “egzystuje” nie jest slavjansko ale izkoristuje se v ms jezyke zato že nie egzistuje občego i razumlivogo slova dlja vseh slavjan. Na žalj. Ale golovne jest razumlivost v čas kommunikacije.
👤 .. slovo ''put'' ies dobre viraz'enie pro vse Slovani. Verbo ies ''putit'' i konjugacia iest : ja puti, ti puti, ten puti, ta puti, to puti, mi puti, vi puti, tie puti. Prezent c'as iest : puti. Futur c'as ies : bue puti. Preterite c'as iest : putil. Negacia ies : neputi. Perfekte forma od verbo ies : doputil. Kreatenie substantivum zo verbo : putit - putenie. Particip ies : putiuc.